Dinsdag 21 juni. Vroeg op opzoek naar een kabeltje voor het opladen van de telefoon. In de straat is alles nog gesloten, maar op het busstation vind ik een kiosk die zowaar het goede kabeltje heeft. Gelijk even ter plekke testen en het werkt. Was toch even stress zonder telefoon. Betekent namelijk ook geen digitale hotelboekingen. Voor de tegenwoordige reiziger toch wel erg handig.
Ik neem de trein naar Hatton. Vanaf halverwege rijden we door de bergen en hebben uitzicht over vooral theeplantages. De Chinezen in de coupé maken om beurten foto’s van elkaar hangend uit de trein. Grappig. Op station Hatton staat een tuktukchauffeur met een A4-tje met Jack Ponting Netherlands. Zal ik wel zijn. ’s Middags met de tuktuk naar de Devon Falls. Deze valt zo’n 100 m naar beneden. Indrukwekkend. Of ik de andere ook wil zien. Tuurlijk. Op naar Saint Clair’s Falls. Een brede waterval die fraai in het landschap liggend. Nog even een theehuis, terug naar de homestay en vandaag vroeg naar bed.
Half één klopt er iemand aan de deur. “De tuktuk staat klaar”. Ik kijk op mijn telefoon en denk dat ik me verslapen heb. Een tweede blik leert dat de tuktuk een half uur te vroeg is. Over bochtige weggetjes crossen we naar het startpunt van de trail. Met twee Australiërs loop ik omhoog. Het is bewolkt en donker. Het pad is één lange trap omhoog. 2 uur later, om een uur of vier zijn we op de top en blijkt het hek van de tempel, die op het hoogste punt van Adam’s Peak staat, gesloten. Het waait stevig, is koud en vochtig. We vinden een plekje om te schuilen, samen met drie honden die ons de hele weg gevolgd zijn. Meer toeristen komen schuilen. Dan brandt er licht in het gebouwtje. Even aankloppen en we kunnen binnen wachten. Stuk warmer. Langzaam maar zeker loopt de ruimte vol en iedereen is in voor een kop koffie of thee. De ontwaakte bewoner doet goede zaken. Om 6 uur gaat het hekje eindelijk open en kunnen we een rondje om de tempel maken. Maar wel op blote voeten, want het is en blijft een tempel. Even koud aan de voeten, maar vooruit. Na het rondje in de mist is het afdalen. Helaas geen uitzicht. Pas als we behoorlijk ver zijn afgedaald hebben we zicht op een stel prachtige watervallen. Beneden staan de tuttukchauffeurs al weer klaar en gaan we terug naar het hotel. Onderweg stoppen we nog even voor de theeplantages en het meer. Nog een waterval als bonus en bij terugkomst ontbijten.
